Wiązar płatwiowo-kleszczowy - najczęściej spotykane wiązary,
stosowane przy większych rozpiętościach; w zależności od rozstawu
podpór stosuje się konstrukcje jedno-, dwu- i trój- i więcej stolcowe.
Na załączonym szkicu pokazano wiązar dwustolcowy. Rozstaw podpór dla
rozwiązań jednostolcowych - do 8,0 m; dwustolcowych - 9,0 - 10,0 m;
trójstolcowych - do 16,0 m. Krokwie przenoszą obciążenia z pokrycia dachowego; płatwie - to elementy poziome ułożone wzdłuż więźby dachowej; służą jako podpory dla krokwi. Miecze usztywniają więźbę w kierunku podłużnym i jednocześnie zmniejszają rozpiętość płatwi. Słupki (stolce) przekazują obciążenia z płatwi pośrednich bezpośrednio na strop poddasza. Kleszcze
stanowią element usztywniający więźbę w kierunku poprzecznym. Słupy
wraz z płatwiami i mieczami stanowią układ zwany ramami stolcowymi.
Szczegół połączenia węzła: krokiew, płatew, słupek, miecze i kleszcze,
w rozwiązaniu tradycyjnym zazwyczaj stosuje się złącza:
oparcie krokwi na płatwi - na wrąb; połączenie z kleszczami - na
jaskółczy ogon; oparcie płatwi na słupku - na czop i gniazdo; kleszcze
obejmują słupek opierając się na wrębach; połączenie mieczy z słupkiem
i płatwią - na czop i gniazdo. Cały węzeł usztywniony śrubą stężającą.
Wiązary tego typu można stosować w dachach stromych lub o małym nachyleniu połaci dachowych.